jueves, 21 de octubre de 2010

Recuerdos

¿En qué día estamos hoy? Jueves. ¿Número? 21. 21 de Octubre. Esto te lo podría haber preguntado a ti, a una de las personas a las que gracias estoy en este mundo, pero te me has quedado lejos; 10 años que te fuiste. ¿Cómo olvidarme de tus palabras? No me olvido tampoco de cada beso de buenas noches, o de una de tus últimas frases que me dijiste antes de irme a dormir: ''Buenas noches cielo, que sueñes en que yo te daba muchos besitos''. Recuerdo tus regalos, tus abrazos, tus besos y tu perfume. Recuerdo tu voz, tus ojos de color miel, tus gafas de sol, tus gafas de ver e incluso las pecas de la cara, o la peculiar peca en la punta de la nariz, al igual que la mía. Recuerdo cuando jugábamos a profesores y me llamabas ''La professora Filferro'', o cuando me dedicaba a jugar a la Play Station contigo, ¡Los dos sin camiseta! Aquellos veranos en Andalucía o cuando a veces te enfadas conmigo, pero jamás me pusiste la mano encima ni tampoco me gritaste. No entiendo como puedo acordarme de algo de cuando yo tan sólo tenia 3 años, pero lo recuerdo como si fuera ayer. Me acuerdo también de cuando dejaste de venir a casa por las tardes, ¿Por qué? Mamá me decía que trabajabas, pero recuerdo que cada vez te encontrabas más cansado, ¿Era realmente de jugar al tenis como me dijísteis? Y de repente, un día, dejé de verte. Mamá me explicó que estabas malito y que los médicos te tenian en el hospital cuidándote para que pronto estuvieras conmigo, abrazándome. Pero pasaron los meses y nos venías. Te añoraba. Me fui a vivir a casa de la abuela, mamá estaba siempre contigo en el hospital y casi no nos veíamos. Cada mañana bajaba a la iglesia a pedirle a la virgen maría que te recuperaras, ¿Por qué lloraba mi abuela? No lo entendía. Una mañana, me encontraba sentada en mi mesa en p5, parvulario. La profesora empezó a preguntar por el fin de semana y dijo: ''¿Alguna novedad?'', todos levantaron el brazo para hablar. Todos menos yo. ''¿Sí?'' preguntó la profesora a una de mis amigas. ¿QUÉ? ¿Qué basura estaba ya diciendo mi amiga? ¿Quién era ella para decir que te habías ido? ¿¡Por qué ella lo sabía y yo no!?, la profesora desvió el tema. Al medio dia, recuerdo que mi madre me vino a buscar. Llovía, era un día tormentoso. Quizás por eso odie escuchar truenos ahora. Fuimos a comer, junto a mis hermanastros, yo estaba indignada, le conté a mi madre que una de mis mejores amigas había dicho que te habías ido.
-Verás cielo, ¿Recuerdas que estaba en el hospital?
-Sí, mamá. Pero... ¿Está aqui?- mis hermanastros lloraban.
-¿Por qué lloran?- volví a preguntar. No recuerdo si mi madre lloraba, sólo recuerdo el helado que estaba entre mis manos.
-Verás, los médicos han llevado a papá a un lugar mejor- me contó mi madre.
-¡A casa!- exclamé yo.
-No cariño, al cielo.- no entendí nada, por supuesto que todos me lo explicaron. Escuchaba decir palabras como: ''Él te está viendo y siempre te verá, pero tú a él no lo podrás ver hasta que no subas al cielo'', y cosas del estilo. Aprendí a vivir 10 años de mi vida sin él y ya es como un recuerdo lejano, pero bonito. Y hoy, 21 de Octubre, hace 10 años que te fuiste, ¿Quién me lo ha dicho? Nadie. Simplemente me acuerdo, de aquel 21 de Octubre lluvioso, cuando yo era tan sólo una niña de parvulario que no comprendía nada. Pero no me olvido de ti, porque fuiste un mundo para mi; fuiste más que mi amigo, y ahora eres más que un recuerdo amado. Siempre te tendré en mi corazón; siempre recordaré tus ojos, tu cabello, tu perfume, tu voz hasta tu elevada estatura, siempre te recordaré, ahora y siempre. Gracias.

Te quiero papá.
Hasta que la muerte nos una.

2 comentarios:

  1. Hostiaaa!! Tia esta super bé, m'has fet plorar i tot! Despres dius que no escrius bé, ets una crac pots fer el que vulguis i lo millor es la última frase, tu juro, es que me emocionat tant que no puc parar de plorar i plorar. Saps que si necesites algo estic a l'altre banda de l'oridandor perque parlis amb mi. Vull saber com estas i vull que sempre esiguem juntes. Fins que per desgracia, la mort ens separi.
    No puc arribar a sentir el que tu sents, pero em puc fer una idea aproximada que no es pot comparar. Ja saps que a Castelldefels tens a un persona que t'estima i que estara amb tu sempre (i no parlo del teu novio, que també) i per aixó vull que sapigues que t'estimo tant que no t'ho pots arribar a imaginar mai a la vida.
    T' ESTIMO PETITONA MEVA.

    ResponderEliminar
  2. qué bonito el texto :')
    me he emocionado y todo
    se te quiere! :)

    ResponderEliminar